Mijn bevalingsverhaal

Na 8 weken is de newborn fase bijna over en beginnen we eindelijk een soort ritme te vinden in ons dagelijks leven.

Emile is een zalige baby! Nu toch, het was ooit anders...na wat gesukkel met voedingen, slapen,.. Maarja, wat wil je als kersverse 'mama'. Ik blijf het gek vinden dat ik, ik ineens mama geworden ben.

Ik ben echt een type persoon dat het moeilijk heeft met fases los te laten. Als er iets voorbij is, moet ik mezelf hier echt over kunnen zetten. Zo heb ik zijn bebloed mutsje van de bevalling, onze ziekenhuisbandjes, naveltje allemaal in een doosje gestoken. Als ik het dan weer even lastig heb, kan ik terug grijpen naar tastbare herinneringen.

Ik schrijf voor al wie het hier wil lezen mijn bevallingsverhaal, 

Het was zo mooi, helemaal hoe ik het in gedachten had.

Lees gerust mee!

Zaterdag 10 september 2022

De dag dat ik hoopte te bevallen. Ik weet niet waarom, was het nu omdat ik dat een mooie datum vond, net voor een weekend, of omdat ik exact 39 weken zwanger was, geen idee. Maar ik zat heel deze dag op 'hete kolen'. 

Elk uur zien passeren. Een hele dag rondrijden, winkelen,... gewoon ons bezig houden.

S'avonds kropen we in bed, hopende dat er s'nachts iets in gang zou schieten. Maar niets was minder waar. Geen baby.

Zondag 11 september 2022

Ik had het echt gehad. Kwas het zo zo beu.

Ik genoot echt van zwanger zijn, maar ik was al van week 37 aan het aftellen tot dat ik ons baby'tje zou kunnen ontmoeten. 

"Weer niks" zeiden we als we in ons bed kropen. 

Ik begon dingen op te zoeken om de bevalling in gang te krijgen. Elke zwangere zal dit wel ooit gedaan hebben niet? :) 

Alle dagelijkse middeltjes zoals wandelen, trappen doen, ananas eten,...had ik al geprobeerd. Opeens kwam ik ergens op een forum iets tegen over voetreflexologie.

Beginnen opzoeken van hoe en wat dit was en of er hier in omstreken iemand was dat dit deed. 

"Voetrelexologie is een soort ontspannende massage, waarbij er drukpunten worden getriggerd die een klacht, infectie of blokade kan doen verminderen". Ook om een bevalling in gang te zetten kan dit helpen.

Het was 23.40u als ik een afspraak boekte bij iemand hier in het dorp. Ik bekeek haar agenda en zag dat ze de volgende dag 10u nog een plaatsje had. "Afspraak geboekt" en ik ging slapen.

Maandag 12 september 2022

Ik was op van de zenuwen. Deze week was mijn uitgerekende datum he! Ik wou absoluut niet overdragen en ik wou zograag in het geheim vertrekken zodat niemand van iets wist. Ik moest in de komende 4 dagen een baby op de wereld zetten, punt.

De vrouw ging zo aankomen voor de voetreflexolgie.

Het was 10u en ze was er.

Ik wist niet wat ik moest verwachten. 'Ga maar in u zetel zitten en ontspan je gewoon, derest doe ik'. 

Eerst kreeg ik een uitgebreide vragenlijst over mijn zwangerschap, verleden, ziektes,... en werd ik gewaarschuuwd voor eventuele bijwerkingen van de sessie. Bijwerkingen dacht ik? Ja zei ze, het kan zijn dat je tijdens de sessie misselijk word, moet boeren of winderig word. Dit omdat er ook drukpunten worden gestimuleerd die dit veroorzaken.

De sessie was bezig en Emile werd heel actief, heel mijn buik trok scheef. Dit was heel normaal. Zijn 'huisje' werd getriggerd en hij liet duidelijk merken dat hij dit wel of juist niet leuk vond.

De sessie liep af en ik was helemaal ontspannen. De druk om te willen bevallen was quasi weg. 

"Stuur me gerust een berichtje als je zou bevallen, zei ze" en ze vertrok hier. 

Jordy en ik gingen nog naar de winkel rond een uur of 16u. Ik hoor hem nog zeggen: 'koopt nie teveel, want als we moeten vertrekken word alles slecht'.

Deed Albert Hein enorm veel 1 ding kopen en 5 dingen gratis,... Ja, kar goed vol natuurlijk...

Eenmaal thuis ging Jordy het gras afrijden en ik ging koken. Ik vergeet het nooit. Rode kool met patatjes en worst.

Tijdens het koken kreeg ik zowat menstruatiepijnen. Zette de weeen timer op en ik ging naar buiten.' Het is weer zover' 

Maar zoals al enkele weken terug had ik bang dat dit weer zou stilvallen. Dus ik bleef timen.

Het was rond 18u als we gingen eten. Tijdens het eten bleef deze pijn wel, maar echt heel verdraagbaar. Er begon wel een soort regelmaat in te komen.

We besloten toch even eens te bellen naar de verloskamer, ik was op van de zenuwen. Ze vertelde me dat er best wel een regelmaat moest inzitten, anders kon het nog lang duren. Neem een douche, onspan u en als de weeen blijven doorzetten en er zitten 5 a 8 minuten tussen kom je maar langs.

Ondertussen had ik naar onze geboortefotograaf al een sms'je gestuurd, dat ik dacht dat de weeen waren begonnen. 

Ik kon de pijn echt verdragen dus ik was echt niet zeker of het wel echte weeen waren. En het was ook zo onregelmatig... Je wilt dan ook niet het 'slachtoffer' uithangen en binnen gaan om dan weer naar huis gestuurd te worden.

We besloten in bed te kruipen rond 21u. 

Ik sliep een uur of 3 en ik kroop toch maar terug in de zetel... was het nu bezig of niet?

Dinsdag 13 september 2022

3.00u

Na was pijn wegpuffen in de zetel, ging ik naar het toilet. Opeens zag ik wat bloed. Huh? Wat nu? HET IS ECHT BEZIG, dacht ik.

Ik besloot Jordy toch wakker te maken. "we moeten vertrekken, zei ik" en ik kreeg het antwoord "bende zeker".

We belde terug even naar de verloskamer, waar ze zeide: " is het al regelmatig?" Ik moest hun teleurstellen... de weeen app die mij heel de nacht in de ban hield, zei wel om ons klaar te maken richting vertrek, maar ik had echt nog niet zoveel pijn. Als het aan mij lag had ik dit nog wel enkele uren kunnen verdragen.

"Kom maar af, we hangen u is aan de monitor en dan zien we wel, zei de vroedvrouw"

Jordy nam nog snel een douche, ik nam alle laatste spullen bij elkaar en trokken nog snel een laatste foto van mijn buikje.

Alles ingeladen en we vertrokken richting het ziekenhuis van Herentals.

'

3.44u

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, melde we ons rustig aan via de spoeddienst. 

"Ik kom voor te bevallen denk ik", de verpleger achter het raampje moest al lachen. "Ja da zie ik", kreeg ik als antwoord.

We werden naar boven gestuurd en kregen daar in het verloskwartier een kamertje.

Eenmaal daar, werd ik aan de monitor gehangen. Zou het zijn? De contracties op de monitor wezen uit van niet. Ik zag geen pieken. Ik had zoveel bang dat we naar huis zouden moeten. Jordy en ik speelde nog een spelletje op onze gsm om de tijd te doden.

4.30u

De vroedvrouw kwam terug even kijken.

We kregen te horen dat de weeen echt niet regelmatig waren en aangezien ik ook echt de pijn goed kon verdragen dacht ze dat het vals alarm was. Ze ging even weg en kwam terug om mij inwendig even te onderzoeken.

"Amai mevrouw, u hebt al 5cm opening, je gaat toch hier moeten blijven"

Jordy keen naar mij en ik naar hem, het is echt bezig nu...

De vroedvrouw kwam terug met een mutsje, navelklem, armbandje,... en Jordy ging de valies van onze baby halen.

We hebben ons zo afgevraagd of dit door de voetreflexologie zou begonnen zijn, wie zal het zeggen..

Mijn Gynecoloog was niet van wacht, maar ze dacht niet dat ik voor 9u zou bevallen. Dan kwam hij aan in het ziekenhuis. De vroedvrouw ging het zowiezo doorgeven dat hij wist dat ik binnen was.

We belde dus in tussentijd de fotografe op en ik trok mijn jogging uit en een gemakkelijk jurkje aan.

6.00u

Na enkele toiletbezoekjes, want ja.. die baby duuwt echt tot hij eruit is op je blaas ging ik terug richting mijn ziekenhuisbed.

Jordy zat naast mij en de fotografe in een hoekje van de kamer.

Ik ging best hevig in bed zitten en ik voelde iets ontploffen in mijn buik. Lichte paniek, mijn water brak!

We riepen de vroedvrouw en ja hoor, nu ging het echt wel van start gaan zei ze. "Nu zullen je weeen wel hevig doorkomen".

En zo begon het...

7.00u

Na een tijdje op de bal te zitten wiebelen, een douche te pakken, rond te wandelen en mezelf boos te maken op Jordy omdat die steeds moest gaan plassen werd het steeds heviger.

De vroedvrouw van de nachtdienst had gedaan met werken en die vroege ploeg begon. 

Sarah, de vroedvrouw en Carolien, een vroedvrouw in opleiding kwamen hun voorstellen. Ik was de enige die op dat moment op het verloskwartier lag. Hierdoor had ik het geluk dat ze geen minuut van mijn zijde zijn gegaan. 

8.25u

Dit is de enige keer dat ik had gevraagd welk uur het was. Ondertussen werd het ook licht buiten.

Ik had op voorhand aangegeven graag te bevallen zonder verdoving. Ik wou zien en weten tot hoever mijn lichaam instaat was om een kind op de wereld te zetten. 

Dokter Ackermans, mijn gynecoloog kwam aan in het ziekenhuis en werd direct verwittigd dat ik in arbeid was. Hij kwam voordat hij aan zijn consultaties begon als eens kijken hoe ver het stond.

"Dit gaat niet heel lang duren" hoorde ik hem zeggen tegen de vroedvrouw

De centimeters vordere best snel, ik kreeg hevige contracties waardoor rondwandelen, douchen ineens onmogelijk werd. 

Dit was de enige moment dat ik in tranen uitbarste. Ik wou ineens niet meer bevallen. Ik wou gewoon naar huis zei ik nog tegen iedereen.

9.30u

In de kamer stond een opstapje voor in bad te gaan, daar heb ik enige tijd op handen en knieen opgezeten. Ik merkte dat ik enorm veel pijn kreeg in mijn onderrug en deze houding voelde aangenaam, maar het was een opstapje uit ijzer en mijn knieen begonnen hier pijn van te doen. De vroedvrouwen stelde voor om in bad te gaan, ze liet het bad vullen maar mentaal leek het onmogelijk om hier in te kruipen. Ik dacht echt dat ik daar nooit meer zou uitgeraken... Ze trokken dus ook echt de stop terug uit bad.

Door de hevige rugweeen besloot ik terug in bed te gaan liggen, maar op handen en knieen. Dit voelde het aangenaamste om de contracties op te vangen. De rugsteun van het bed werd helemaal rechtopgezet zodat ik daar over kon hangen. 

Ze haalde een nat washandje voor op mijn hoofd en begonnen mijn rug te masseren. Ik wou graag koude, zachte handen op mijn rug. Dit kon ik goed verdragen. Handen van Jordy waren ineens te ruw, te warm. "Ga weg!" riep ik. 

Ik heb in deze tijd zeker 50 keer gevraagd of ik verdoving zou krijgen. Ookal wou ik het echt niet, want ik moest en zou onze Emile zo op de wereld zetten, ik kon nietmeer... mijn lichaam was op.

Uiteraard hadden de vroedvrouwen mijn nota in het boekje dat je voor je bevalling moet invullen goed gelezen: " Ik wil graag mijn pijngrens opzoeken, geen epudurale, ookal zeg ik van wel. Tenzij dit medisch de beste keuze is."

Het was trouwens op die moment al telaat ook. Ik zat al op 8cm ontsluiting. Ik hoor de vroedvrouw zeggen: "Als alles zo doorgaat, heb je binnen een uurtje je zoontje vast". 

En dat had ik juist nodig om door te zetten...

10.16u

Nog steeds zat ik op handen en knieen op het bed, tot ik ineens de drang kreeg om te persen.

De gynecoloog werd opgebeld en ik moest mij draaien zodat ik met mijn rug in het bed zou liggen. 

DIT WAS DE HEL! Ik had zoveel rugweeen en ineens kon ik deze niet meer 'opvangen' in deze positie. 

Er werd alles aan gedaan om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Kussens, mijn bevallingskussen. Het werd allemaal onder mijn rug gestoken om toch iets of wat comfortabel te liggen. Maar de rugweeen bleven echt hevig. Ik moest mezelf schuin leggen om zo te kunnen blijven liggen in bed. 

De vroedvrouw kwam nog eens voelen hoeveel opening ik had. 10cm!!!  Ik mocht bijna persen.

Ondertussen kwam Dokter Ackermans binnen. "Amai, da is hier vlot gegaan, zei hij". 

Ik kan me zelfs nog herinneren dat ik vroeg of hij geen keizersnee wou doen, ik ging onze baby er nooit uitkrijgen zo..

En met zijn hollands accent kreeg ik als antwoord, "jij bent ook de grappigste thuis zeker".

Nog steeds had ik het gevoel dat ik in deze positie niet zou kunnen persen. Mijn rug deed enorm pijn.

Ik mocht mijn benen in de beugels leggen, maar dit was echt geen lachertje. 

De vroedvrouw stelde voor om met mijn voeten tegen hun hand en arm te duwen. Zo moest ik niet mijn benen hoog tillen.

Langs links stond de stagaire, langs rechts stond Jordy. 

Ik mocht eindelijk beginnen persen. Dokter Ackermans zat klaar, de vroedvrouwen gaven aan elke keer ik een contractie kreeg om al mijn kracht te zetten op mijn buik en zo te persen. 

Ik voelde regelmatig weeen opkomen, maar vaak verloor ik een kans om door te persen. Ik had bang.

Er kwam weer een wee aan en ik verzamelde alle oerkrachten in mij om te persen. 

Zo heb ik denk ik een keer of 10 gezeten. Ik verloor steeds een kans omdat ik niet de juiste ademhaling had of ik mij niet volledig concentreerde op de wee.

11.10u

"Deze wee ga je alle kracht die je hebt inademen en na deze  heb je je zoontje vast" zei de vroedvrouw.

Ik voelde een wee opkomen en de vroedvrouw stond op een krukje naast mij klaar om mee op mijn buik te duwen. Oh hell, dit was geen lachertje...

De gynecoloog kon elke keer het hoofdje zien en vertelde ons al dat hij heel veel haartjes zou hebben.

Er kwam een wee aan en ik duuwde met alle kracht die ik had. 

...

Tot opeens de gynecoloog zei om even men adem in te houden en te stoppen met persen. 

Het naveltje zat rond het nekje en onze baby zag helemaal blauw.

Ik kreeg lichte paniek, huh wat? Er was toch niets ergs...

Het was echt alle hens aan dek, de vroedvrouw die op mijn buik duuwde sprong van haar trapje om mee te kijken...

Het waren fracties van seconden.

Ik mocht doorpersen en toen...

11.16u

Emile werd geboren! 

Hij werd direct bij mij gelegd. Ons geluk kon niet op.

Ik weet nog dat ik direct aan Jordy vroeg: " het is toch een jongentje he?"

Emile was echt perfect! Zijn naam paste zo goed bij hoe hij eruit zag.

Ik voelde mij zo overweldigd door hoe snel alles is gegaan.

Na enkele seconde, weende hij nog steeds niet. De paniek schoot mij een beetje te binnen, ik vroeg direct aan de dokter en vroedvrouw waarom hij niet weende?

Het was toch allemaal inorde? Kwam dit door zijn navel? Er werd even gecheckt met de monitor maar zijn hartje klopte perfect.

Waauw! Jordy kon zijn tranen niet bedwingen en ik kreeg ook een krop in mijn keel. 

Hij was eindelijk na 9 lange maanden daar, onze kleine Emile Thon.

Jordy mocht zijn naveltje korter knippen. Doordat de navel rond Emile zijn nek zat, had de gynecoloog hem geknipt tijdens het persen. Maar het moment was even mooi! 

12.00u

Emile werdt aangelegd aan de borst, hij hapte direct goed aan en dronk heel goed! 

We werden alleen gelaten door het personeel en ook onze fotografe moest naar een afspraak. We genoten met zen 3tjes van onze kleine ukkepuk. We wouden eerst pas bellen naar familie en vrienden als we op onze kamer waren maar we konden toch niet wachten.

We gingen facetimen zodat ze direct onze Emile zouden zien. We belde eerst naar mijn mama, mijn zus, mijn papa en ook daarna naar de familie van Jordy. Iedereen schrok, liet een traan en was overdonderd. Het was zo mooi en echt zoals ik had gehoopt.

13.00u 

Na een uurtje kwamen de vroedvrouwen terug en werd Emile gewogen en gemeten. 

3814kg op de weegschaal en 52cm op het latje. Flinke baby heb ik op de wereld gezet en dat allemaal zonder verdoving. Jordy vertelde me wel 10 keer hoe trots hij is op me. 

En ikzelf, ik was ook echt trots op mezelf. Ik heb mijn baby gezond op de wereld gezet en het is echt gelopen zoals ik had gehoopt. Het was echt een droombevalling en dat bevestigde de vroedvrouwen ook! "Voor een eerste kindje heb jij dat perfect gedaan, zei ze"

Emile kreeg zijn eerste kleertjes aan en mocht bij Jordy. Wat was dit mooi! Voor de eerste keer, na 9 maand over mijn buik te voelen als hij stampte, hield hij zijn zoontje vast. 

Ik ging ondertussen een douche nemen. 

Kon iemand mij waarschuwen hoeveel bloed je verliest na een bevalling? HELLO?! Ik wist niet wat ik zag...

Na een frisse douche werden we met 3 naar onze kamer gebracht. 

Wat een gevoel er door mij ging als we in die gang reden waar we 8 uur ervoor nog met zen twee stonden te lachen met de opkomende weeen.

En zo startte ons avontuur...

Met heel veel dank aan,

dokter Ackermans, mijn gynecoloog

vroedvrouw Sarah en Carolien

Baci Lauwers, fotograaf maar ook steun en toeverlaat tijdens de bevalling